به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آفتاب جنوب،حفظ و تقویت پیوند قلبی با امام زمان (عج) و تجدید دائمی عهد و پیمان با آن امام از وظایف مهمی است که هر شیعه منتظر در عصر انتظار بر عهده دارد. بدین معنا که یک منتظر واقعی مهدی موعود (عج) باوجود دوران غیبت کبری، هرگز نباید احساس کند که در جامعه رها و بی مسؤولیت رهاشده و هیچ تکلیفی نسبت به امام و مقتدای خود ندار، درحالی‌که مؤمنان باید نام همه معصومین علیهم‌السلام را بزرگ بدارند و جز با تعظیم و احترام از آن‌ها یاد نکنند که در این میان، حضرت مهدی (عج) جایگاه ویژه‌ای دارد.

یکی دیگر از وظایفی که در دوران غیبت بر عهده شیعیان و منتظران فرج امام زمان (عج) گذاشته‌شده است همان کسب آمادگی‌های نظامی و مهیاکردن امکانات به‌روز برای یاری و نصرت امام دوازدهم است بااین‌حال. تهذیب نفس و دوری گزیدن از گناهان و اعمال ناشایست، به‌عنوان یکی از وظایف منتظران در زمان غیبت امام، از اهمیتی بس ارزشمند برخوردار است؛ و آن‌گونه که در روایات آمده است اعمال ناشایست و گناهانی که از شیعیان آن حضرت سر می‌زند، از مهم‌ترین دلایل طولانی شدن غیبت و دوری شیعیان از لقای آن معصوم علیه‌السلام برشمرده شده است.

بنابراین مهم‌ترین دلیل ضرورت موعود جهانی، همان فلسفه بعثت انبیا است که همان فلسفه خلقت است. لذا فلسفه خلقت، خود عبادت و عبودیت برای تقرب به خداوند است و فلسفه بعثت نیز طبق آیات متعددی از قرآن کریم، توحید و عدالت اجتماعی معرفی‌شده که مطابق شرح دقیق شهید مطهری، عدالت نیز برای توحید است و مهم‌ترین ضرورت قیام صاحب والعصر نیز پر کردن زمین از عدل و قسط بیان‌شده است. بااین‌وجود نیز انتظار فرج یعنی چشم‌به‌راه بودن، همراه با امید و بسترسازی برای پیروزی نهایی حق بر باطل، گسترش جهانی صلح، عدالت و ایمان اسلامی و استقرار دولت حق در سراسر جهان هستی به دست صاحب‌الزمان (عج) است.

اگرچه اعتقاد به منجی و مصلح جهانی برای جامعه بشری سرمایه‌ای ارزشمند به شمار می‌رود؛ زیرا اگر ناامیدی و یأس در فردی زنده شود، سعادت و خوشبختی آن فرد از جهات مختلف در معرض سقوط حتمی قرار خواهد گرفت. آنچه سبب شده تا اندیشه ظهور منجی در ادیان شکل بگیرد و جامعه جهانی در انتظار ظهور مصلح جهانی لحظه‌شماری کند؛ درماندگی، بی‌عدالتی، گرفتاری، بی‌هویتی و بحران‌های خانمان براندازی بوده که تمامی موجودیت حیات بشر را تهدید می‌کند.

اندیشه مهدویت و انتظار، ازنظر ماهیت یک اندیشه جهانی، فراملیتی و فرامذهبی است که تمام قلمروهای انسانی و جغرافیایی را درنوردیده است و در فرجام تاریخ، نوع بشریت از برکات و دستاوردهای ارزشمند آن بهره‌مند خواهد شد؛ ازاین‌رو تلقی نسبت به «آخرالزمان»، یکی از مهم‌ترین عواملی بوده که تصور یک منجی جهانی را در اکثر ادیان گذشته پدیدارنموده است؛ از «سوشیانت»، موعود آیین زرتشتی گرفته تا «ماشیح» موعود یهودی مسیحی در مسیحیت و «امام مهدی» در نزد مسلمانان و شیعیان.

انتظار ظهور منجی، نه یک خوش‌بینی صرف، بلکه اقتضای سنت و قانون تبدّل و تغییر نظام‌مند حاکم بر شرایط اجتماعی است؛ بنابراین جامعه‌ای که خود را از منتظران ظهور آن حضرت می‌داند، باید نخست از وضعیت ظلم و فساد حاکم بر جوامع اسلامی ناراضی باشد و نکته دیگر اینکه باید طالب تغییر این وضعیت شود. نکته قابل‌توجه اینکه انتظار، نه‌حالتی تخدیری که وضعیتی حرکت زا است و همواره فرد منتظر را در حالت تلاش و حضور در عرصه‌های اجتماعی نگاه می‌دارد.

براین اساس نیز انسان عصر غیبت باید دارای شناخت درست و بصیرتی درخشان باشد تا بتواند اعتقاد به‌حق را حفظ کند و در برابر هر پیشامدی پایدار باشد. او باید بداند انتظار چیست؟ برای چیست؟ او منتظر کیست؟ و ظهور مقدمه چه اموری است؟ در روزگار متصل به ظهور، حفظ و گسترش اعتقاد دینی و شناخت درست اعتقادی و عملی که وسیله تشخیص حق از باطل است، مفیدتر و بلکه لازم‌تر از هر چیز دیگر است؛ و تنها دارندگان عقیده و عمل هستند که در مسائل و حوادث پیش از ظهور گم نمی‌شوند، دچار تردید نمی‌گردند و حق را تشخیص می‌دهند. آری آنان که «اعتقاد صحیح» و «عمل صالح» داشته باشند، به تصدیق و تائید «بقیه‌الله» مبادرت می‌کنند و به سعادت بزرگ می‌رسند.

امام صادق علیه‌السلام فرموده‌اند: «هرگاه زمان غیبت فرارسید به دستورات امامان پیشین چنگ زنید تا امام آخرین ظهور کند ... هرگاه روزی رسید که امامی از آل محمد (ص) در میان خود نداشتید، همان امامانی را که دوست می‌داشتید دوست بدارید و همان کسانی را که دشمن می‌داشتید دشمن بدارید و همواره در خط رهبری و ولایت حق جای داشته باشید و صبح و شام در حالت انتظار به سر برید تا خداوند ستاره هدایت شمارا طالع سازد».

انتهای پیام/